İngiltere’de Ariana Grande konserinde meydana gelen iki patlamada maalesef 22 kişi can verdi.
Sabah saatlerinde bu haberi okuduktan sonra sosyal medyayı açtım. Oluşan tepkiler, verilen mesajlar ve sebepsiz yere yok olan masum çocuklar
Yorumları okudukça içim parçalandı.
Çoğu olmasa bile kimileri, vahşeti görmezden gelip ağzı salyalı terörün bumerang olduğundan bahsediyordu.
Oh demiyordu belki ama gördün mü, dönüp dolaştı seni de buldu?’ cümleleriyle at gözlükleriyle seyirci kalıyordu tüm olup bitene
Hele hele Ulan Manchester’da patlama olunca yine herkes İngiliz olmuş’ gibi yorumlar, Besle kargayı oysun gözünü’ gibi atasözlerini görünce insan bu kadar acımasız olabilir mi diye düşündüm.
İnsan diyorum çünkü terör hiçbir insani değerin altında gizlenemez, gerekçe gösterilemez, ama, fakat denilemez.
Sadece vahşettir, lanetlenmelidir.
Ne dinimiz çocukların ölmesinden yana ne de ırkımız.
Hiçbir ideoloji ve zihniyet insan canından önemli değildir; üstelik ortada yoktan yere yitip giden çocuklar varken.
Soruyorum; Yahudi cenazesi görünce ayağa kalkan peygamberimizin başka ülkedeki patlamalara iyi oldu’ diyen ümmeti olabilir mi?
Unutmayın! Vurulan İngiliz devleti değil, savaştaki askerler değil, bizler gibi, sizler gibi günahsız insanlar
Demiş ya adamın biri ne ara İngiliz oldunuz diye?
Nerede bir can ölse oralı olur yüreğim, olmalı zaten. Olmazsa insan’ olmaz yüreğim.
Biraz insan olun!
Tolstoy ne güzel demiş:
Bir insan acı duyabiliyorsa canlıdır. Başkasının acısını duyabiliyorsa insandır.’