HAYAT aslında keyif alınarak yaşanabilecek bir süreç..
Peki öyleyse zaman zaman ondan bu kadar sıkılmamız ve kopmak isteğimiz neden?..
Ben sorarım kendi kendime..
Sanırım sizde.
Neden?..
Galiba beklentilerimize karşılık vermiyor önce diyeceğim.
Ama bu kendimizi haklı kılmak için bir bahane gibi duruyor..
Belki, biz onun istediğini veremiyoruz.
Ya da, bizden ne beklediğini tam olarak bilmiyoruz..
Sadece bu mu?..
Değil elbette!..
Hayatımızın içine soktuğumuz insanlarda önemli.
Hepsi biz istediğimiz için mi varlar!
Yok, değil!.
Ama sanki onların etkisi bir hayli fazla.
İçlerinde mutluluk katanlar yok mu?
Var..
Bunun dışında aradığımızı bulamadıklarımız ve tam aksine umduklarını veremediklerimiz de!.
Aslında keyifli sürmesi gereken bir hayatı çokça anlamlı kılan ve tatsızlaştıran onlar galiba..
Sanırım hepimiz, ihtiyaç hissettiğimizde yaslanacak bir omuz olsun istiyoruz başımızın altında..
Güç versin.
Enerji katsın..
Hayata yeniden tutunacak bir neden yaratsın.
Bakın, şöyle bir karıştırın hayat sayfalarınızı.
En zayıf ve kopma anlarınızı, onları yanınızda bulamadığınızda yaşamışsınızdır.
Çünkü güvenirsiniz.
Güvenmek istersiniz..
İhtiyacınız olduğunda size el versin diye beklersiniz..
Galiba biraz bencilce de olsa, herkesin önceliği kendi..
Sizin öncelik beklediklerinizde, kendi önceliklerinin peşinde belki..
Yine de aranıyorlar..
Yine de seviliyorlar..
Yine de umuda tarif oluyorlar..
Hayat onlarla güzel..
Her düştüğünüzde, her umutsuzluğunuzda,
Onlardan biri gerek yani.!
Bugünlerinizde, yarınlarınızda,
Dilerim, yanınızda olacak birileri olsun hayatınızda..
Mutlu Pazarlar dileğiyle..