SEVDİĞİM bir söz var;
“Uğraşarak düzeltemediğimizi vazgeçerek bitirdik, hepsi bu” diyor.
Her şeyi elde edemiyorsunuz hayatta.
Parayı da…
Vefayı da…
Sevgiyi de…
Hepsi istediği zaman çalıyor kapını…
Seni sınar gibi geliyorlar.
Sana sormadan gidiyorlar.
Sonra…
Sonra baş başa kalıyorsun yalnızlığınla…
İçini ateş gibi yakan sevginle…
Var sandığın bir şey yoksa aslında.
Gözlerin boşuna kalıyor kapıda…
Sevgi olunca da her şey çözülmüyor.
Zaman zaman mesafeler giriyor sevdiğinle arana…
Bazen de uzak durmak zorunda kalırsın sevdiğinden…
İçinde o kadar çok cümle birikmiştir ki…
Hepsini söylemek istersin.
Ama dudaklarından tek bir kelime dökülür:
‘’Özledim…’’
Böyle dediğimde,
Neyin var anlat diyorlar.
Anlatırken ağlarım diye anlatamadığım çok şey var içimde.
‘Keşke bir yalan olsaydım’ dersiniz içinizden sessizce…
Aslında yalan olan ne siz,
Ne de duygularınızdır.
Yalan olan hayatın kendisidir.
İnsan olan yaşanmışlıklarla, hisleriyle yaşar.
Onlarla gelişir.
Çok uzakta da olsa bir ışık, bir ümit varsa…
Onlarla bulur yolunu.
O nedenle, duygularınızdan vazgeçmeyin.
Unutmayın;
Onları yitirdiğinizde,
Kendinizi de yitirirsiniz.
Özleyin…
Özlemek güzeldir.
Sevin, sevilmeseniz de…
Sevmeyi sevmek de iyi gelir.
