Şiirle tanışmamın geçmişini sizlere geçtiğimiz yazıda paylaşmıştım. Şiire bazı sebeplerden dolayı ara verişimi ilk yazıda belirtmiştim. Ve yıllar sonra kaleme aldığı o şiiri sevgili eşime armağan ettim. İşte o şiir:
Zülfünle sürükledik mehtabı dün gece
Üzerinde bir al şal ak üstünde ferace
Halka olurken sular bakışlarından
Aczinden utanıp sönen yıldızlar gördüm
Lalezarda methini söyleyen kızlar gördüm
Sonsuz sanıp geceyi açıldıkça denizde
En güzel uykuma daldım ah en güzel dizde
Zamana zincir vurmak isterken kaşlarından
Erken doğan güneşin verdiği gamla yandım
Rabbim istemem cennet ben o sefaya kandım
Burada bir küçük not eklemek durumundayım. Zuhal Kara henüz ben bu şiiri yazdığımda Zuhal Sezer’di.
