Biliyorum birçoğunuz düşüncedesiniz şimdi.
Geride kalan yıllar var değil mi?
Nice anılara sahne olan…
Gülüp sevindiğiniz...
Ağlayıp üzüldünüz zaman zaman…
Ama hayat, bu işte!
Asırlardır yaşanan…
Kimler geldi…
Kimler geçti…
Nice sevgilere açıldı yürekler.
Ve nicesiyle kahroldu belki.
Neler yitirdik hayat ve umutlarımız adına…
Ama her seferinde ne dedik, hep beraber;
“Belki de bir başka bahara.”
Böyle olmadı mı?
Her seherinde umutlarımız taze baharla dolmadı mı?
Biliyorum, haklısınız inancımızı yitirdik çoğu kez…
Hatırlamadığımız kereler çöktüler bir daha diklenmeyecek sandığımız, omuzlarımıza…
Ama gelecek var ya!
Hani bitip tükenmeyen, kahrolası umutlarımız…
Her seferinde dirilttiler bizi.
Ve yeniden yaşamın kucağına ittiler.
Hatırlayın; tükendik dediğimiz, geriye dönmeyi istemediğimiz anlarda bile dönüşe ışık tuttuk, hepimiz…
Her ne kadar karaysa da geçmişimiz…
Yaşamaya, mutluluğa da bir o kadar özlemdeyiz.
Nedenini hiç düşündünüz mü? Ne aldığımız ilk.
Ne de vereceğimiz son nefese karar veremiyoruz hiçbirimiz.
İşte o nedenle,
Bittik dediğimiz her an da…
Yeniden, umutla sarılıyoruz yaşanacak yıllara…
A bir nefes varsa, umut devam ediyor diyerek…