Neler yaşıyoruz değil mi, nefes aldığımız müddetçe…
Öylesine umutlarımız ve beklentilerimiz varken hayattan.
Ama istediğimiz vermiyor her zaman.
Bazen küçük bir mutluluk…
Çoğu zaman hayal kırıklığı.
Ne kadar hüsrana uğradık canımızdan çok sevdiklerimizden…
Ne kadar ihanete uğradık, kendimizden çok güvendiklerimizden…
Ama teslim olmadık.
Ne kadersizliğimize…
Ne de ummadığımız ihanetlere…
Oysa ne kadar saftı sevgilerimiz.
Ne ömürler vermeyi düşündük sevdiklerimiz, bizi sevdiğini düşündüklerimiz için…
Anladığımızda güldük, geçtik hepimiz.
Hayatı, insanları bildiğimizi, tanıdığımızı düşünürken ne kadar saf olduğumuzu fark ettik.
Ne bekler insan hayattan?
Sevmeyi…
Sevilmeyi…
Dünyalar kadar umut ederken, mutlu edecek kadar küçük şeyleri elde etmeyi.
Çünkü biliriz ki hayat…
Umut ederken, elde ettiklerin kadar güzel.
Şahsen ben yoruldum diyor şair.
Neden mi?
Sevmekten.
Sevilmeyi beklemekten…
Anladım diye düşünürken anlaşılmayı beklemekten.
Öyle anlar var ki hayatımızda…
Yıllarca yaşamak için özlem duyduğumuz.
Yaşamımıza girdiğinde sevinmeyi unuttuğumuz…
Yaşadığınız her şeyin, hayatınız renk katması ve mutluluğu hatırlatması dileğiyle;
MUTLU HAFTA SONLARI…