NELER yaşıyoruz değil mi, nefes aldığımız müddetçe..
Öylesine umutlarımız ve beklentilerimiz varken hayattan.
Ama istediğimiz vermiyor her zaman..
Bazen küçük bir mutluluk..
Çoğu zaman hayal kırıklığı..
Ne kadar hüsrana uğradık canımızdan çok sevdiklerimizden..,
Ne kadar ihanete uğradık, kendimizden çok güvendiklerimizden..
Ama teslim olmadık..,
Ne kadersizliğimize..
Ne de, ummadığımız ihanetlere.
Oysa ne kadar saftı sevgilerimiz..
Ne ömürler vermeyi düşündük sevdiklerimiz, bizi sevdiğini düşündüklerimiz için..
Anladığımızda güldük, geçtik hepimiz..
Hayatı, insanları bildiğimizi, tanıdığımızı düşünürken ne kadar saf olduğumuzu fark ettik..
Ne bekler insan hayattan..
Sevmeyi..
Sevilmeyi..
Dünyalar kadar umut ederken,..
Mutlu edecek kadar küçük şeyleri elde etmeyi.
Çünkü biliriz ki, hayat,.
Umut ederken,
Elde ettiklerin kadar güzel..
Şahsen ben yoruldum diyor şair..
Neden mi?..
Sevmekten..
Sevilmeyi beklemekten…
Anladım diye düşünürken,
Anlaşılmayı beklemekten..
Öyle anlar var ki, hayatımızda..
Yıllarca yaşamak için özlem duyduğumuz..
Yaşamımıza girdiğinde..
Sevinmeyi unuttuğumuz…
Yaşadığınız her şeyin, hayatınız renk katması ve mutluluğu hatırlatması dileğiyle;
MUTLU PAZARLAR..N.S
Çok değerli abim güzel ve isabetli tespitler bunlar hepimizin ortak ihtiyacı sevgi ve saygı hoşgörü herkese içinde kin nefret ayrımcılık olmayan her düşünceye karşı saygı duymak anlamak anlaşılmak liyakat sahibi olan ahlak sahibi insanların güzel insanların iyi insanların çoğalması dileğiyle yazınızı tebrik ediyorum